ေငြနဲ႔ဝယ္လို႔မရတဲ့အရာ

တစ္ခါတုန္းက အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ ကြ်န္ေတာ္ေဆးခန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူမဟာ တန္ဖိုးႀကီးေသာ အဝတ္အစားမ်ားနဲ႕ အဖိုးတန္ရတနာမ်ားကို ဝတ္ဆင္လာပါတယ္။ နယ္စပ္မွာေနတဲ့အတြက္ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို ျမင္ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ သူမရဲ႕ဝတ္ဆင္မႈက သူမ်ားထက္ အမ်ားႀကီးပိုေနတယ္လို႕ထင္မိပါတယ္။

သူမရဲ႕နာမည္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့မွ မေရႊႀကိဳင္ျဖစ္ၿပီး၊အသက္မွာ ၃၆-ႏွစ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။

သူမကို ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္းထူးထူးျခားျခားေရာဂါဆိုၿပီး ဘာမွ မေတြ႕ရပါ။

သူမေျပာစကားကိုနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သူမဟာ မၾကာေသးခင္ကမွ လင္ေယာက်ာ္းနဲ႕ကြာရွင္းျပတ္ဆဲၿပီးေၾကာင္း သိရပါတယ္။

သူမရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြက မ်ားလြန္းလာတာေၾကာင့္ လင္ေယာက်ာ္းမွာ မခံႏိုင္ေတာ့၍ ကြာရွင္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပပါတယ္။

အခု သူမမွာ တိုက္အိမ္ သံုးလံုး၊ ကားသံုးစီးအျပင္ ရတနာပစၥည္းေျမာက္မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အထီးက်န္၊ အေဖာ္မဲ့ေနေၾကာင္း၊ စိတ္ထဲမွာလည္း ေရာဂါတစ္မ်ိဳးမိ်ဳးရွိေနတယ္လို႔ ထင္ျမင္မိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ စိတ္သက္သာမႈရေအာင္ ေဆးကုသမႈေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ကို ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ သူမဟာ ေျပာတဲ့အတိုင္း လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူမကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သူမရဲ႕နာမည္ကေတာ့ မစပယ္ျဖစ္ပါတယ္။ မစပယ္ရဲ႕ေျပာျပတဲ့ဇာတ္လမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ဖို႕နဲ႔

အဲဒီစကားဟာ မေရႊႀကိဳင္အတြက္ အေျဖတစ္ခုခုရႏိုင္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္္က တိုက္တြန္းေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

မစပယ္က…“ က်မရဲ႕ခင္ပြန္းက အဆုပ္အေအးမိၿပီး ဆံုးပါးသြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္သံုးလၾကာေတာ့ ရုတ္တရက္အႏၱရာယ္က်ေရာက္ၿပီး သားလည္းဆံုးပါးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ က်မမွာ ဘယ္သူမွမက်န္၊ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မေငးေငးငိုင္ငိုင္ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္..။ အိပ္လည္းမရခဲ့ပါဘူး။ စားသာ စားတယ္ စားတယ္လို႕လည္း မမွတ္မိပါဘူး။ ဘယ္သူကိုေတြ႕ေတြ႕ ၿပံဳးေတာင္ မၿပံဳးျပႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီအေျခအေနက ေနေကာင္းလာမယ္လို႕ေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ညမွာေတာ့ အလုပ္က အိမ္အျပန္မွာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ က်မေနာက္က လုိက္လာတာကို ေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာင္ေလးအတြက္ က်မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အျပင္မွ ေအးတယ္မို႕လား။ ဒါေၾကာင့္ ေၾကာင္ေလးကို အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ႏြားႏို႕လည္း နည္းနည္းတိုက္လိုက္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေလးက သူ႕ကိုယ္လံုးနဲ႕က်မေျခေထာက္ကို လာပြတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မၿပံဳးမိပါတယ္။ အဲဒီအၿပံဳးဟာ လေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၿပံဳးခဲ့မိတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်မရဲ႕အေတြးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ကူညီတာက ငါ့ကို ၿပံဳးေစႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အျခားလူေတြအတြက္ေကာင္းတာလုပ္ေပးရင္ ငါလည္းေပ်ာ္ရႊင္လာမွာပဲလို႕ေတြးမိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႕မွာ က်မစားစရာတခ်ိဳ႕ျပဳလုပ္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာလဲၿပီး ေနမေကာင္းေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို သြားေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ ေန႕စဥ္ လူတစ္ဦးဦးအတြက္ ေကာင္းတာတစ္ခုေတာ့ လုပ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္ေပးေတာ့ လုပ္ေပးခံရသူလည္းေပ်ာ္ပါတယ္။ သူတို႕ေပ်ာ္တာၾကည့္ၿပီး က်မဝမ္းသာရပါတယ္။ ငါ ဘယ္ေလာက္ရမလဲလို႕ စဥ္းစားေနရင္ လူေတြဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါဘူး။ အျခားသူေတြကို ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မေကာင္းေကာင္းအိပ္ႏိုင္ စားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ က်မေလာက္ အိပ္ေကာင္း၊စားေကာင္းမယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူး။ က်မ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈကို ဒီလုိနည္းနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္”

လို႕ ရွင္းျပပါတယ္။

မစပယ္ရဲ႕စကားကို ၾကားရေတာ့ မေရႊႀကိဳင္ဟာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုပါေတာ့တယ္။ သူမမွာ ေငြနဲ႕ေပးဝယ္ႏိုင္တာအားလံုး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေငြနဲ႕ေပးဝယ္လို႕မရတဲ့အရာ ဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ကို ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ “ ဒီေန႕ကစၿပီး အသံုးမက်တဲ့ ရုပ္လွလွဘဝကေနၿပီး လူသားဆန္တဲ့ စိတ္လွလွဘဝကိုရေအာင္ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္” လို႕ေျပာၿပီး ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။

(ကြ်န္ေတာ္၏ mail ထဲမွတဆင္႔ ၿပန္လည္ မွ်ေဝေပးလုိက္ပါတယ္)

Posted by သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး