ကြ်န္ေတာ္ ကခ်င္ၿပည္နယ္
မိုးညွင္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရိွစဥ္က ကခ်င္တုိင္းရင္းသူကေလးတစ္ဦးႏွင္႔
စကားစၿမည္ေၿပာဆိုခြင္႔ရခဲ႔ရာ ထုိတိုင္းရင္းသူကေလးမွာ ဂ်ပန္အေတြ႕အၾကံဳ
အနည္းငယ္ရိွေသာ တုိင္းရင္းသူကေလးၿဖစ္ေၾကာင္း သိခြင္႔ရလိုက္ပါသည္။ ထိုစဥ္က
ဂ်ပန္-ၿမန္မာ ရင္းႏွီးခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ ၿမန္မာေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကို
ဂ်ပန္သို႔ေခၚေဆာင္ကာ ဟိုအိမ္သည္အိမ္မ်ားသို႔ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္က် ပို႔ေဆာင္ေပးသည္႔
အစီအစဥ္ၿဖင္႔ ထိုတုိင္းရင္းသူကေလး ပါဝင္သြားခဲ႔ရာ ဂ်ပန္မိသားစုမ်ားႏွင္႔အတူ
ေရာေႏွာေနထုိင္ရသၿဖင္႔ ခ်စ္ၾကည္မူရင္းႏွီးမူမ်ားအၿပင္
ဂ်ပန္လိုအနည္းငယ္တီးမိေခါက္မိရိွေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေသာ အစီအစဥ္ဟု နားလည္ရပါသည္။ ထိုအစီအစဥ္သည္
ကာလႏွင္႔ခ်ီကာ အခ်ိန္ၾကာေသာအစီအစဥ္လည္း ၿဖစ္ပါသည္။
သို႔ၿဖင္႔၍
ၿမန္မာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးတုိ႔ သက္ဆိုင္ရာဂ်ပန္အိမ္ကေလးမ်ား၌
ေတာ္ေတာ္ေလးေနသားက်သြားသည္႔တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္႔တုိုင္းရင္းသားကေလးက သူေနထုိင္ရာ
အိမ္ကေလး၏ ေရွ႕ေၿမကြက္တြင္ စုိက္ထားသည္႔ ႏွင္းဆီပင္မွ ႏွင္းဆီပြင္႔ကေလးကို
သေဘာက်သြားကာ ဆိုးခနဲ႔ဆက္ခနဲ႔ဆို ခူးယူလိုက္ပါသည္။
ဤတြင္
ဂ်ပန္ဇနီးေမာင္ႏွံက လွမ္းေတြ႔ကာ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ပ်က္သြားၿပီး ဘာေၾကာင္႔
ခူးသလဲေမးပါသည္။ တုိင္းရင္းသူကေလးကလည္း ၿမတ္ႏုိးလို႔ဟု ေၿဖပါသည္။ ထိုအခါ
ဂ်ပန္ဇနီးေမာင္ႏွံက ၿမတ္ႏုိးရင္ မခူးရဘူးေလတဲ႔။
ထုိ႔ေန႔က
တုိင္းရင္းသူကေလး ကြ်န္ေတာ္ကိုေၿပာၿပေနပံုက ဂ်ပန္တုိ႔၏ စိတ္ကို အတုယူၿခင္းၿဖင္႔
ၿပန္လည္သံုးသပ္ကာ မိမိကုိယ္မိမိ ေဝဖန္ေရးလုပ္ေနပံုမ်ိဳးၿဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ေၿပာသလို
ကြ်န္မတုိ႔မွာ ၿမတ္ႏုိးတတ္တဲ႔စိိတ္ကေလးေတြမ်ား အားနည္းေနသလား ဆရာ...တဲ႔။
ေအာ္...ၿမတ္ႏိုးတတ္တဲ႔စိတ္။
