ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ေလာကဓံ

လူရယ္လို႔ၿဖစ္လာၾကၿပီဆိုရင္ ေလာကဓံတရားကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေရွာင္ကြင္းႏုိင္းစြမ္း မရိွၾကေခ်။ အသက္ငယ္သည္ၿဖစ္ေစ၊ ၾကီးသည္ၿဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသူၿဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသူၿဖစ္ေစ ေလာကဓံတရားကို တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ရင္ဆိုင္ၾကရေပမည္။ ဤသို႔ေလာကဓံတရားႏွင္႔ မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္႔အခါ စိတ္ဓာတ္ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ႏုိင္စြမ္းရိွဖို႔လုိသည္။

ေလာကဓံ တရား ရွစ္ပါးရွိ၏။ ဤသည္တုိ႔ကား ‘လာေဘာ’ ဥစၥာေပါမ်ား၍ တက္ၾကြတုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘အေလာဘ’ ဥစၥာနည္းပါ၍ ညိွဳးငယ္တုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘ယေတာ’ အၿခံအရံမ်ား၍ တက္ၾကြတုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘အယေတာ’ အၿခံအရံနည္းပါး၍ ညိွဳးငယ္တုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘နိႏံၵ’ ကဲ႔ရဲ႕ခံရ၍ ညိွဳးငယ္တုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘ပသံကံ’ ခ်ီးမြမ္းခံ၍ တက္ၾကြတုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘သုခံ’ ခ်မး္သာၿခင္းကိုစြဲ၍ တက္ၾကြတုန္လွဳပ္ၿခင္း၊ ‘ဒုကၡံ’ ဆင္းရဲၿခင္းကိုစြဲ၍ ညိွဳးငယ္တုန္လွဳပ္ၿခင္းတို႔ပင္ၿဖစ္သည္။ ဤေလာကဓံတရားကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏုိင္စြမ္းရိွမွ လူဟု ရွင္ေတာ္ဗုဒၶက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ေလသည္။

တရံေရာအခါက ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးသည္ ထိုေလာကဓံတရားႏွိပ္စက္၍ မအိပ္ႏုိင္၊ မစားႏုိင္ဘဲရိွသည္။ ထုိအခါ ဘုရင္ၾကီးက အမတ္ပညာရိွတို႔အား မိမိအားကိုးၿပဳစရာ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုေရးသားၿပဳစုေပးရန္ ေတာင္းဆုိေလသည္။ ေဆာင္ပုဒ္သည္ကား လက္စြပ္တစ္ကြင္းေပၚမွာ ေရးထြင္း၍ရေလာက္ေအာင္လည္း တုိရမည္၊ ေအာင္ၿမင္စဥ္မွာေရာ နိမ္႔ပါးစဥ္မွာပါ သံုးစြဲႏုိင္တာမ်ိဳးလည္းၿဖစ္ရမည္ဟု သူကဆိုသည္။ မွဴးမတ္ေတြေဆာင္ပုဒ္အမ်ိဳးမ်ိဳး တင္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ရွင္ဘုရင္က လက္မခံ။ အားလံုးကိုပယ္ခ်သည္။ ေနာက္ဆံုး သမီးေတာ္က သူမေရြးခ်ယ္ထားသည္႔ေဆာင္ပုဒ္ကို ၿမလက္စြပ္တစ္ကြင္းေပၚတြင္ ေရးထြင္းၿပီး ဆက္သေတာ႔မွ ရွင္ဘုရင္ ႏွစ္သက္သေဘာက်သြားသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိေဆာင္ပုဒ္သည္ကား ‘ဒါလည္း ၿပီးသြားမွာပါ’ ဟူ၍ ၿဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ This, too, will pass ဟူ၍ ၿဖစ္သည္။