ကမၻာ့အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ႀကီးတခုရဲ့ ဘြဲ႔ရ ေမာင္မယ္မ်ားကို ေတြ႔ဆုံစကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ က်ေနာ္ဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ တေယာက္မဟုတ္ပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဘြဲ႔ႏွင္းသ ဘင္ အခမ္းအနားဆိုတာ ဒီေန႔မွ တက္ဖူးတာပါ။ ဒီ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားမွာ က်ေနာ့္ဘဝ ဇာတ္လမ္းေလး သုံးပုဒ္ ေျပာပါရေစ။ မိန္႔ခြန္းအရွည္ႀကီး မဟုတ္ပါ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါ။ ဇာတ္လမ္း သုံးပုဒ္ ထဲ ပါ။
ပထမဆုံးဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ျခင္း အေၾကာင္းပါ။
က်ေနာ္ Reed College မွာ ေျခာက္လပဲ တက္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းက မခြါႏိုင္ေသးပဲ ေနာက္ ၁၈ လေလာက္ အတန္းေတြ ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတယ္ ထင္ပါသလဲ။
ဒီဇာတ္လမ္းက က်ေနာ္ မေမြးခင္ အခ်ိန္ကစၿပီး ေျပာျပရမွာပါ။ က်ေနာ့္ကို ကိုယ္ဝန္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမဟာ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးတဲ့ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသူ တေယာက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္ကို ေမြးစားဖို႔ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါ တယ္။ က်ေနာ့္ကို ေမြးစားမဲ့ မိဘမ်ားဟာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ အေမ့ စိတ္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဥပေဒပညာရွင္ တေယာက္နဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔က က်ေနာ့္ကို ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း လႊဲယူလိုက္ဖို႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ ကို “အူဝဲ” ဆိုၿပီး ေမြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔က မိန္းကေလးမွ လိုခ်င္ပါ တယ္လို႔ စိတ္ေျပာင္း သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခ်ိန္မေတာ္ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ ေမြးစား မိဘေလာင္း တန္းစီစာ ရင္းထဲက က်ေနာ့္မိဘမ်ားကို ဖုံးဆက္ခဲ့ပါတယ္။
“ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေယာက်ာၤးေလး တေယာက္ ရထားတယ္။ ယူမလား…” တဲ့။ မိဘမ်ားကလဲ “သိပ္ယူတာေပါ့…” တဲ့။ အဲဒီလို ေပးလိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ရဲ့ အေမဟာ ဘြဲ႔ရပညာ တတ္မဟုတ္တာ၊ က်ေနာ့္ရဲ့ အေဖဟာလဲ အထက္ တန္းေက်ာင္း ေတာင္မွ မေအာင္တာကို က်ေနာ့္ ေမြးမိခင္က သိသြားတာပါ။ ေမြးမိခင္ဟာ ေမြးစားစာခ်ဳပ္မွာ သေဘာတူေၾကာင္း လက္ မွတ္ထိုးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္လေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ မိဘေတြက က်ေနာ့္ကို “တကၠသိုလ္ ထားေပးပါ့မယ္…” လို႔ ကတိေပးမွ ေမြးမိခင္က စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာပါ။
ေနာက္ ၁၇ ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့စြာ နဲ႔ Stanford တကၠသိုလ္နီးပါး စားရိတ္ႀကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ တတၠသိုလ္ပညာေရး အတြက္ အေျခခံလူတန္းစား မိဘမ်ားရဲ့ စုေငြေတြအားလုံးကို က်ေနာ္သုံးမိရက္သား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေျခာက္လ အၾကာမွာေတာ့ ဒီပညာေရးဟာ တကယ္ေပးရတာနဲ႔ တန္တယ္လို႔ က်ေနာ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္မွာ ဘဝရည္ မွန္းခ်က္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တတၠသိုလ္ပညာေရးကေနၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အေျဖထုတ္ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာလဲ စဥ္းစားလို႔မရခဲ့ပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မိဘေတြရဲ့ တသက္စာစုေငြကို တကၠသိုလ္ မွာလာၿပီး ျဖဳံးေနတာပါပဲ။
ဒါနဲ႔က်ေနာ္လဲ တကၠသိုလ္ကထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္အားလုံး အဆင္ေျပ သြားမွာပါလို႔ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခု ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အေကာင္းဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္တခုပါ။ ေက်ာင္းကထြက္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မတက္ခ်င္ဘဲ တက္ေနရတဲ့ အတန္းေတြကို တက္စရာမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ တက္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ အတန္းေတြထဲမွာ ဝင္ထိုင္ ေက်ာင္းသားလုပ္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကဗ်ာမဆန္တာ ေတြလဲပါပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေနစရာအခန္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ ခ်င္းေတြရဲ့ အခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။ Coke ပုလင္းေတြကို လိုက္စုၿပီး ျပန္အပ္လို႔ရတဲ့ တပုလင္း ၅ဆင့္
ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္ရပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ညတိုင္း ခုႏွစ္မိုင္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး Hare Krishna ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္း မွာ ထမင္းတနပ္ အဝသြားစားရပါတယ္။ စားလို႔ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ စူးစမ္းလိုစိတ္ေနာက္လိုက္ရင္း၊ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို လိုက္လုပ္ရင္း ၾကဳံႀကိဳက္ခဲ့တာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အ ၾကဳံေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာေလးတခု ေပးပါရေစ။
အဲဒီအခ်ိန္က Reed College မွာ ရွိတဲ့ စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းဟာ တႏိုင္ငံလုံးမွာ အေကာင္းဆုံးသင္တန္းပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ တခုလုံးမွာ ရွိသမွ် ပိုစတာေတြ၊ စာတန္းေတြ၊ နာမည္ေတြဟာ အင္မတန္လွပတဲ့ လက္ေရးစာလုံး ေတြနဲ႔ ခ်ယ္သထားပါတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ပံုမွန္သင္တန္းေတြ တက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းကို ဝင္တက္ၿပီး အတတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးပုံစံေတြထဲမွာ Serif စာလုံးပုံ၊ San Serif စာလုံးပုံေတြအေၾကာင္းကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးတလုံးနဲ႔ တလုံးၾကားမွာ ဘယ္လို အနီးအေဝးျခားတယ္ဆိုတာ ေလ့ လာခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးေရးနည္းပညာရဲ့ နက္႐ိႈင္းမႈကို ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ဟာ အင္မတန္လွပတဲ့၊ သမိုင္းဝင္တဲ့၊ အႏုပညာေျမာက္ၿပီး၊ သိပၸံနည္းနဲ႔ စူးစမ္းလို႔မရတဲ့ ပညာပါ။ ဒီပညာရပ္က က်ေနာ့္ကို ၫိႇဳ႕ယူဖမ္းစား ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြကို က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္လိုလက္ေတြ႔အသုံးဝင္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ အၾကာမွာ ပထမဆုံး Macintosh ကြန္ပ်ဳတာကို ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီပညာရပ္ကို ျပန္လည္ၿပီး သတိရလာခဲ့ ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ကို အစြမ္းကုန္သုံးၿပီး Mac ကို ဒီဇိုင္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ Mac ဟာ ကမၻာ့ပထမဦးဆုံး စာလုံးအလွေတြသုံး တဲ့ PC ကြန္ပ်ဳတာပါ။ တကၠသိုလ္က ဒီသင္တန္းကိုသာ က်ေနာ္မတက္ခဲ့ရင္ Macintosh ကြန္ပ်ဳတာမွာ အင္မတန္ေသ သပ္ၿပီး အစိပ္အက်ဲအခ်ိဳးက် လွပတဲ့စာလုံးေတြ ထည့္ေပးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ Windows ဆိုတာကလဲ Mac က စာလုံးေတြကိုပဲ ကူးခ်ထားတာဆိုေတာ့ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးအလွ ေပၚထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာ ေကာင္းေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမထြက္ခဲ့ရင္ စာလုံးအလွသင္တန္းကို တက္ခဲ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဒီသင္တန္း
ကို က်ေနာ္မတက္ခဲ့ရင္ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးလွလွ ေလးေတြ ရွိေကာင္းမွရွိမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္အခါကေတာ့ အနာဂါတ္ကို ႀကိဳျမင္ၿပီး ဒီအက်ိဳးအေၾကာင္းေတြကို ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာအၿပီး အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆက္စပ္မႈေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီး ေတြ႔ေနရပါ တယ္။
ထပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႔အနာဂါတ္မွာ ဘာေတြဘယ္လို ဆက္စပ္ပုံေပၚလာမယ္ ဆို တာကို က်ေနာ္တို႔ မျမင္ႏိုင္ ပါ။ ေနာက္ျပန္ၾကည့္မွသာ ဆက္စပ္မႈေတြကို ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႔ေတြဟာလဲ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ရပ္ေတြဆက္စပ္ၿပီး ပုံေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႔တေတြဟာ မိမိရဲ့ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပါ။ ကံစီမံတယ္ဆိုတာ ယံုပါ။ ကံ၏အက်ိဳးဆိုတာ ယံုပါ။ တခုခုကိုေတာ့ယံုပါ။ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဂ်ာက္က်ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္ဘဝကို အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာ ဒီ
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ပါပဲ။
က်ေနာ့္ရဲ့ ဒုတိယ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ အ႐ံႈး အေၾကာင္းပါ။
က်ေနာ္ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တကယ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္မိတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ အသက္ငယ္ငယ္ မွာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ မိဘေတြရဲ့ ကားဂိုေဒါင္ ထဲမွာ Apple ကို Woz နဲ႔အတူ စတင္တည္ေထာင္စဥ္က က်ေနာ္ အသက္ ၂၀ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ တကယ္အလုပ္ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကတာပါ။ Apple ဟာ ၁၀ႏွစ္ အတြင္းမွာ ကားဂိုေဒါင္ ထဲက က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကေနၿပီး ေဒၚလာ သန္း ၂ ေထာင္တန္ ဝန္ထမ္း ၄ ေထာင္ရွိတဲ့ ကုမၸဏီႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အေကာင္းဆုံး တီထြင္မႈျဖစ္တဲ့ Macintosh ကို ေစ်းကြက္တင္ၿပီး တႏွစ္ ေလာက္ က်ေနာ္လဲ အသက္ ၃၀ ျပည္႔ၿပီးခါစေလးပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္အလုပ္က အထုတ္ခံရပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္တည္ ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီကေန ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အထုတ္ခံရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ ဇာတ္လမ္းက ေတာ့ဒီလိုပါ။
Apple ကုမၸဏီႀကီးပြါးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အင္မတန္ေတာ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကုမၸဏီမွာ စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ အလုပ္ခန္႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပထမတႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အနာဂါတ္ အလားအလာေတြကို အျမင္မတူတာေတြ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အႀကီးအ က်ယ္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ ဒီကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႔က သူ႔ဖက္က ရပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အသက္ ၃၀ မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကဲ့ကို ဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ထုတ္ခံရတာပါ။ က်ေနာ့္ ရဲ့ ဘဝ တခုလုံးကိုပုံၿပီး စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာႀကီးကို ဆုံး႐ႈံးခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္ တုန္ လႈပ္စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လေပါင္းအေတာ္ၾကာ တကဲ့ကို ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တီထြင္သူ လုပ္ငန္းရွင္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ႀကီးမ်ားအေပၚမွာ က်ေနာ္ တာဝန္မေက်ဘူးလို႔လဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔က လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ တာဝန္ကို ေပါ့ ေလ်ာ့မိတဲ့၊ လက္ဆင့္ကမ္းေျပးပြဲမွာ တုတ္တိုင္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့သူလို ခံစားရတာပါ။ က်ေနာ္ David Packard နဲ႔ Bob Noyce တို႔ကို သြားေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့တာကို ႀကိဳးစားၿပီး ေတာင္းပန္ ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္က်ဆုံးခန္းဟာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ Silicon Valley ကေနၿပီး အ႐ႈံးေပး ထြက္ေျပးသြားဖို႔ အထိေတာင္ က်ေနာ္စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်က္တခ်က္ကို က်ေနာ္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သတိျပဳမိလာပါတယ္။ အဲဒါက ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ဆဲ၊ စြဲလမ္းဆဲ ဆိုတာပါဘဲ။ Apple မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရပ္ ေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အလုပ္အေပၚ စြဲလမ္းမႈ အေပၚမွာ အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို ကန္ထုတ္တာခံရေပမဲ့ က်ေနာ္က ေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းလွ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်ေနာ္ တစ္ကေန ျပန္စဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
Apple ကေနၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာဟာ က်ေနာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ ဒီလိုမေတြးခဲ့မိပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးႀကီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လူသစ္တခါ ျပန္ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာနဲ႔ လဲလိုက္ရတာပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ မေသခ်ာ မႈေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကပဲ က်ေနာ့္ကို အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြက
ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးၿပီး က်ေနာ့္ဘဝရဲ့ ဖန္တီးမႈအား အေကာင္းဆုံးကာလကို စတင္ေစခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ၅ ႏွစ္ အတြင္းမွာေတာ့ NeXT ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို က်ေနာ္ တည္ေထာင္ပါတယ္။ Pixar ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို က်ေနာ္ တည္ေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ ျပည္႔ဝတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ႔ ေမတၱာမွ်ၿပီး က်ေနာ္အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့ပါ တယ္။ Pixar ကေတာ့ ကမၻာ့ပထမဆုံး ကြန္ပ်ဳတာ ကာတြန္းကားကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ Pixar ဟာ ကမၻာ့ အေအာင္ျမင္ဆုံးကာတြန္းရုပ္ရွင္ စတူဒီယို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေျပာစမွတ္ျပဳစရာ အလွည့္ အေျပာင္းမွာ Apple က က်ေနာ့္ရဲ့ NeXT ကုမၸဏီကို ဝယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ Apple ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ NeXT မွာ က်ေနာ္တို႔ စတင္ခဲ့တဲ့ နည္းပညာဟာ Apple ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ျခင္းရဲ့ ဗဟိုခ်က္မွာ ရွိပါတယ္။ Laurene နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးတခု ျဖစ္လာပါတယ္။
က်ေနာ္သာ Apple က အလုပ္ထုတ္မခံခဲ့ရရင္ ဒါေတြတခုမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တာ အေတာ္ေသခ်ာပါတယ္။ အလုပ္ ထုတ္ခံရျခင္းဟာ အင္မတန္အဝင္ဆိုးတဲ့ ေဆးခါးႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ လူနာကိုၾကည့္ရတာလဲ ဒီလိုေဆးမ်ိဳး လိုေနပံု ပါဘဲ။ တခါတေလ ေတာ့လဲ ဘဝမွာ ေခါင္းကိုအုတ္ခဲနဲ႔ထုသလို ခံရတာမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ မိမိယံုၾကည္ရာကို မစြန္႔လႊတ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဘဝ တေလွ်ာတ္လုံးမွာ အရာရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ခြန္အားေပး ေနခဲ့တာဟာ က်ေနာ့္အလုပ္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ စြဲလမ္းမႈပဲလို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႔လဲ ကိုယ့္ရဲ့ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာပါ။ ဒီအ ဆိုဟာ ေမာင္မယ္ တို႔ရဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားရွာဖို႔နဲ႔ဆိုင္သလို အလုပ္ရွာဖို႔နဲ႔လဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္။
ခုခ်ိန္ထိမေတြ႔ေသးဘူးဆိုရင္လဲ ေတြ႔တဲ့အထိ ဆက္ရွာပါ။ ရရာနဲ႔မေက်နပ္ၾကပါနဲ႔။ ႏွလုံးသားေရးရာကိစၥဆိုေတာ့ ေတြ႔ၿပီ လား၊ မေတြ႔ေသးဘူးလား ဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိလာပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘဝအေဖာ္မြန္ေတြရဲ့ သဘာဝအတိုင္း ႏွစ္ၾကာေလပိုၿပီး ခိုင္ျမဲလာေလေလ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္မယ္တို႔ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာ ၾကပါ။ ရရာေလးနဲ႔ မေရာင့္ရဲလိုက္ၾကပါနဲ႔။
က်ေနာ့္ရဲ့ တတိယ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းပါ။
က်ေနာ္အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ စာသားတခု ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ “ေန႔တိုင္းကို သင့္ဘဝရဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႔အျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရင္ တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီအတိုင္းျဖစ္လာဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္” တဲ့။ ဒီစာသားက
က်ေနာ့္စိတ္မွာထင္ဟပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ေနာက္ ၃၃ ႏွစ္လုံး မနက္အိပ္ရာထမွာ မွန္ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ေမးခဲ့ပါတယ္။ “ဒီေန႔သာ ငါ့ဘဝရဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႔ဆိုရင္ ဒီေန႔ လုပ္မဲ့အလုပ္ေတြကို ငါ လုပ္ခ်င္ပါ့မလား” ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖဟာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ “မလုပ္ခ်င္ဘူး” ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ တခုခုလုပ္ဖို႔ လိုေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါတယ္။
ဘဝအတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုခ်ရာမွာ အေရးႀကီးဆုံး အေထာက္အပံ့ကိရိယာအျဖစ္ က်ေနာ္ေတြ႔ ရွိခဲ့တာကေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ လက္တကမ္းမွာပဲ ရွိတယ္လို႔ သတိခ်ပ္ျခင္းပါ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေရးမပါတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဂုဏ္မာနေတြ၊ အရွက္ကြဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ ရွုံးနိမ့္မွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြ ဒါေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ ေသျခင္းတရား ဆိုတာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔လိုက္ရင္ အလိုလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး တကယ့္ကို အေရးႀကီးတဲ့အရာေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
မင္းမွာလက္လႊတ္ ဆုံးရွုံးစရာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေထာင္ေခ်ာက္ကို ေရွာင္လႊဲဖို႔ နည္း လမ္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္သိတဲ့ အေကာင္းဆုံး နည္းကေတာ့ မင္းဟာေသရေတာ့မွာဘဲလို႔ သတိခ်ပ္ျခင္းပါ။ မင္းဟာ ဗ လာထီးထီး ကိုယ္ခ်ည္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးသားရဲ့ ေခၚရာေနာက္ကို မလိုက္ဘဲေနဖို႔ရာ အေၾကာင္းမရွိ ေတာ့ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က က်ေနာ့္မွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိတယ္လို႔ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီ ခြဲမွာ ေဆးဓာတ္မွန္႐ိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ သရက္ရြက္ (Pancreas) မွာ အႀကိတ္ရွိတာ ဓာတ္မွန္မွာ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚေနပါတယ္။ သရက္ရြက္
ဆိုတာဘာလဲဆိုတာေတာင္မွ က်ေနာ္မသိခဲ့ပါ။ ဒီလို ကင္ဆာမ်ိဳးဟာ ကုစရာေဆးမရွိတဲ့ ကင္ဆာမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ေသ ခ်ာတယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ဆရာဝန္ႀကီးေတြက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ ၃လ ကေန ၆လ အထိဘဲေနရဖို႔ ေမွ်ာ္ လင့္ထားပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ကေလးေတြကို ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ အတြင္းမွာ ေျပာျပ ဖို႔ စဥ္းစားထားသမွ်ကို ေနာင္လ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အကုန္အစင္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားပါ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ပါပဲ။ က်န္ရစ္ သူမိသားစု ဒုကၡမမ်ားရေလေအာင္ ရွိသမွ် ကိစၥေတြအားလုံးကို လက္စသိမ္းပါဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။ သြားေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။
တေန႔လုံး ဒီကင္ဆာ အေၾကာင္းကဘဲ က်ေနာ့္ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနမွာေတာ့ အသားစထုတ္ၿပီး ေဆး စစ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းပိုင္းၾကည့္ ကရိယာကို က်ေနာ့္လည္ေခ်ာင္း ထဲကတဆင့္ အစာအိမ္ကိုျဖတ္ၿပီး အူ သိမ္ထဲကိုေရာက္ေအာင္ ထည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ရဲ့ သရက္ရြက္ကို အပ္နဲ႔စိုက္ၿပီး အသားစ အနည္းငယ္္ကို ထုတ္ယူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေမ့ေဆးနဲ႔ ေမ်ာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတူရွိေနတဲ့ ဇနီးက ျပန္ေျပာခဲ့တာက ဒီအသားစကို အဏုၾကည့္ မွန္ဘီလူးေအာက္မွာ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ “ေဟးကနဲ…” ထၿပီးေအာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ကင္ဆာဟာ အင္မတန္မွ ရွားပါးတဲ့ ခြဲစိတ္ၿပီးကုသလို႔ရတဲ့ သရက္ရြက္ကင္ဆာမ်ိဳး ျဖစ္ေန လို႔ပါ။ က်ေနာ္ ခြဲစိတ္ကုသခံခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အခုေနေကာင္းပါၿပီ။
ဒါဟာ က်ေနာ့္အဖို႔ ေသျခင္းတရားနဲ႔အနီးကပ္ဆုံးရင္ဆိုင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါဘဲ။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာလဲ ဒီထက္ ပိုၿပီးနီးနီးစပ္စပ္ မေတြ႔ၾကဳံရေတာ့ဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရေမာင္ မယ္တို႔ကို ေသျခင္း တရားအေၾကာင္း ေျပာျပရာမွာ သုံးျဖစ္ရုံ ဥာဏ္သိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ထက္ နဲနဲပိုၿပီး ေသေသခ်ာ ခ်ာ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။
*ဘယ္သူမွမေသခ်င္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံကို သြားခ်င္တဲ့သူမ်ားေတာင္မွ အဲဒီကိုေရာက္ဖို႔ မေသခ်င္ၾကပါဘူး။ သို႔ေသာ္ လည္း လူတိုင္းဟာ တေန႔ေတာ့ ေသၾကရမွာပါ။*
ခုထက္ထိ ေသျခင္းတရားကို လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုတာ မရွိေသးပါ။
ဒါဟာလဲ ျဖစ္သင့္လို႔ပါ။ ဘဝတရားရဲ့ တခုတည္းေသာ အေကာင္းဆုံးဖန္တီးမႈဟာ မရဏတရား ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ရွိပါ တယ္။ မရဏတရားဟာ ဘဝျဖစ္တည္ျခင္းတရားရဲ့ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ ေပးတဲ့အရာပါ။ မရဏတရား က ေဟာင္းေဆြးအိုမင္းမႈေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႔ အစားထိုးေပးေနပါတယ္။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အခါမွေတာ့ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႔ဟာ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႔ အျပည္႔ပါ။ သို႔ေသာ္မၾကာေတာ့တဲ့ အခါမွာ ေမာင္မယ္တို႔လဲ အိုမင္းရင့္ေရာ္ လာမွာပါ။ ၿပီးေတာ့အဖယ္ရွားခံၾကရမွာပါ။ စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ေျပာမိတာကို က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ဒါက အမွန္တရားပါ။
ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႔မွာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့တျခားသူေတြ ေနသလိုဘဲေနၿပီး အခ်ိန္ကိုမျဖဳန္းပါနဲ႔။ သူမ်ားေတြရဲ့ အေတြးအထင္ထဲကအတိုင္း ေနရတဲ့ဘဝကို တရားေသဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေခ်ာင္ပိတ္မမိပါေစနဲ႔။ မိမိရဲ့အ တြင္းစိတ္က ႏိႈးေဆာ္သံကို သူတပါးေတြရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ အေႏွာင့္အယွက္သံေတြက ဖုံးလႊမ္းမသြားပါေစနဲ႔။
*ဒီထက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ရင္တြင္းသိစိတ္တို႔က ေခၚေဆာင္ရာကိုလိုက္ပါ။* သူတို႔ က ေမာင္မယ္တို႔ အမွန္တကယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိေနၾကၿပီးသားပါ။ က်န္တဲ့အရာေတြအားလုံးက သာမည အခ်က္ေတြပါ။
က်ေနာ္ငယ္စဥ္အခါက “The Whole Earth Catalog” ဆိုတဲ့ အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကတ္တေလာက္စာအုပ္ တခု ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာအဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ကိုးကြယ္စရာက်မ္းစာေတြထဲက တအုပ္ေပါ့။
အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ ဖန္တီးရွင္ကေတာ့ ဒီ Stanford တကၠသိုလ္ နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ Menlo Park မွာေနတဲ့ Stewart Brand ဆို သူပါ။ ဒီစာအုပ္ကို သူက ကဗ်ာဆန္ဆန္အလွေတြနဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းၿပီးထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခ်ိန္က ၁၉၆၀ ခုေႏွာင္းပိုင္းကာလ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာစာစီလုပ္ငန္းေတြ မေပၚခင္ကပါ။ အဲဒီေတာ့ စာအုပ္တအုပ္လုံးက လက္ႏွိပ္ စက္႐ိုက္၊ ကပ္ေၾကး နဲ႔ကိုက္၊ Polaroid ကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၿပီး စာအုပ္္ကို ဖန္တီးရတာပါ။ Google ကို စာအုပ္ အျဖစ္ ဖတ္ရသလိုပါပဲ။ ဒီ္စာအုပ္ဟာ Google မတိုင္ခင္ ၃၅ ႏွစ္က ေပၚခဲ့တာပါ ။ တကယ့္ကို စံနမူနာယူစရာ စာအုပ္္ပါ။ စာအုပ္္တခုလုံးလဲ သပ္ရပ္လွပတဲ့ ကရိယာေတြနဲ႔ အၾကံေကာင္းေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနပါတယ္။
Stewart နဲ႔သူ႔အဖြဲ႕သားေတြဟာ “The Whole Earth Catalog<http://www.wholeearth.com/>” စာအုပ္္ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ထုတ္ေဝျခင္းကေန ရပ္ဆိုင္းရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔တေတြ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ ျခင္းစာအုပ္္ကို ထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႔ရဲ့ အရြယ္၊ ၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ကာလမ်ားပါ။ ႏႈတ္ဆက္စာအုပ္ရဲ့ ေက်ာဖုံးပံုက မနက္ေစာေစာ ေတာဘက္ကကားလမ္းေလးတခုရဲ့ ဓာက္ပံုပါ။ စြန္႔စားခန္း အင္မတန္ ႀကိဳက္သူမ်ား ကားၾကဳံစီးခရီးထြက္ရာမွာ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ဖူးၾကမဲ့ ကားလမ္းေလးမ်ိဳးပါ။ ေအာက္မွာစာတန္းေလးေရး ထားပါတယ္။ “ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ။ အ႐ူးထပါ။” တဲ့။
ဒါသူတို႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံးစာအုပ္္မွာ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားပါ။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီဆုကိုပဲ အျမဲတမ္းေတာင္းခဲ့ ပါတယ္။ ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႔ဘဝအသစ္ စၾကရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္မယ္တို႔ကိုလဲ ဒီဆုကိုပဲ ေတာင္းေပးပါ့မယ္။
“ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ… အ႐ူးထပါ…”
အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Posted by ဂ်စ္တီး
ေန႔သစ္မွ ...
1 comment:
ကိုဂ်စ္တီး
ဘဝအတြက္ အားတက္ေစမဲ႔ ေဆာင္ပါးေလးမ်ားဖတ္ရတာ အလြန္တရာမွ ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ ေနာင္မ်ားလဲ အဆင္ေၿပရင္ ေရးပါအံုးလို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္.
Post a Comment